jueves, 4 de diciembre de 2008

Convertidor-mutador



Cuando abre y cierra la puerta, el chico de la puerta de enfrente, siempre lo hace con sigilo.
Mi puerta, sin embargo, se encalla y gime, hasta acabar en un golpe seco.
Cuando ambas puertas coinciden abiertas, la corriente de aire lleva fluctuando de forma turbulenta aquello a lo que no soy capaz de ponerle nombre.
Sigo sin saber muy bien cúal es mi papel.
Siempre me ha costado ubicarme contigo, supongo que las circunstancias.
Y aunque a veces piense que te lo tendría que poner un poco más difícil, o como mínimo, no tan fácil, soy consciente que no tiene ningún sentido ser un cangrejo si no se sabe caminar hacia atrás.
Supongo que lo mejor es tomar la decisión con más sentido práctico.
Creo que la parte subjetiva ya no tiene sentido, ya no vale.
No hay ninguna razón para dudar, por suerte o por desgracia, esta vez, han elegido por mi.
Miro mi muñeca, allí recién traído de Taiwan, el último modelo de convertidor-mutador.
Apreto el botón, y todos los residuos de aquello que nunca fui capaz de ponerle nombre, queda irreversiblemente convertido únicamente en amistad.
Del convertido-mutador emerge un mensaje que brilla y tirila como una estrella:
"La lobotomía ha sido un éxito"

Anónimo

(tens raó m'agrada jugar a l'anonimat, a lo secret, a...)

8 comentarios:

dintel dijo...

És el millor joc. El misteri es la part que tothom busca a la vida. O no és la part que més gaudim de conéixer a una persona: descubrir-la.

Moriah dijo...

Pues yo desearía tener uno de esos "convertidores-mutadores"; a veces harían más sencilla la tarea de mi "auto-lobotomía".. :) ¡Quien sabe!

nos dormimos sin hablarnos dijo...

Dintel,

el misteri i l'atracció, resultat,... una bomba.
Qualsevol dia ens detenen per terroristes.


Elbereth,

Sobrevivir a nuestras autolobotomías, eso sí que es de superheroes.
Y si ellos, para obtener un trabajo más limpio, necesitan de esos artilugios, por qué vamos a ser menos!

Aunque siendo sincera, los resultados me hacen pensar que quizás fue comprado en un chino.

Angeles dijo...

Te agradecería enormemente, me pudieses facilitar la dirección de donde adquirir un convertidor-mutador de esos, no me importa si es made in China, Taiwán, Polonia o Rumania.
La cuestión es, que hasta ahora las lobotomías me las practicaba de manera manual, con el consiguiente desastre; neuronas que echaban a correr, deseos resbaladizos que se resistían a desaparecer, ideas que se camuflaban para pasar desapercibidas… una monumental chapuza.

El coste del artilugio no será ningún problema, es más, dispongo de un dinero ahorrado que guardaba para una buena inversión, y creo que acabo de encontrarla.

Besos (aun sin lobotomizar)

Àurea dijo...

Sempre he pensat que és increíble quan comences a quedar a una persona i anar descobrint coses d'ella...és el millor, sens dubte, però hem de deixar petites cartes amagades per no deixar de sorprendre l'altre...

T'estimo

nos dormimos sin hablarnos dijo...

Petitapetitesa,

Propongo cambio, convertidor-mutador a cambio de tiempo. El dinero ahora mismo me parece demasiado barato.

Compro tiempo en cualquiera de sus variantes y formas. En cuanto al convertidor-mutador, la empresa no se hace responsable de su funcionamiento y exime su responsabilidad, de cualquier uso indebido.

Que lo sepas, que me resisto a que pierdas ese rasgo de tu personalidad que encuentro encantador...

Perdón por la demora en la contesta, en el trabajo estoy desbordada (sólo para que te hagas a la idea, mañana y pasado tendré que trabajar de 9 a 21 horas, mínimo), tengo un montón de proyectos fotográficos muy atrasados , y como mañana hago una fiesta en mi casa... acabo de llegar de clase y he tenido que bajar al Opencor a por munición. Ahora me tengo que poner a adecentar un poco la casa...No sé si saldré viva...Crec que moriré!

nos dormimos sin hablarnos dijo...

Àurea,

saps que el llibre que t'estàs llegint, a part de ser el primer llibre que vaig regalar al meu ex per Sant Jordi, dóna un punt de vista sobre quin és el secret de la vida...

La resposta, unes pàgines més endavant,

T'estimo infinit.

Àurea dijo...

Oi que no has mort? Le supernenes podem amb tot!! O no? jaja
Ja et queda poc, ànims petitoneta!

Quan acabi el llibre en parlem :)

VISCA EL BARÇA!